سال اولی که وارد رضویه شدیم باورمون نمی شد به این زودی برای خداحافظی  بیایم. 72 تا بچه ی مختلف شدیم سه تا کلاس اول الف بابچه هایی نسبتا شیطون اول  ب با بچه هایی ساکت و اول ج با بچه هایی به کل شیطون که ویژگی مشترک همه ی ما درسخون بودنمون بود.سال دوم مجبور شدیم با یه سری از دوستامون  خداحافظی کنیم ووارد یکی از سه کلاس تجربی انسانی و ریاضی بشیم.سال دوم رو  گذروندیم برای سال سوم یه سری از بهترین بچه ها بهمون اضافه شدن و  خانوادمون کم کم شکل گرفت.برای سال بعد47 نفرمون که دیگه مثل تیکه های پازل  بهم وصل شده بودیم باید برای مسابقه ی کنکوراماده می کردیم.کلی تغییرات باید انجام می شد مثلا افزایش طبقه ی تحصیلی و پله هایی که هرروز باید طی میشد.حجم درس بیشتر و دوستی های عمیق تر. .17 تیر 96 بود که ما به طور رسمی سال پیش دانشگاهی رو شروع کردیم و تو 7  و 8 تیر 97 بهش خاتمه دادیم.از کل این یک سال فقط خاطراتمونه که می مونه برامون مثل خانم نشوی که به لیست (بهترین)دوستامون اضافه شدن با یه حافظه ی بسیار قوی که خط به خط مطالب درسی رو از بر بودن و به قول خودشون حافظه ی تصویری قوی ای داشتن. خانم آرائی که ترس دوست داشتنی ما بودن. کافی بود کلمه ی پرسش شفاهی یا کتبی از دهن ایشون خارج بشه تا یه زلزله ی 8 ریشتری بدن بچه ها رو بلرزونه و چقد این اضطراب دل نشین بود.

خانم میبدی مادرتمام بچه های تجربی که با دلسوزی و مهربونی تمام در مقابل همه ی درصدای پایین ما صبوری کردن وهیچوقت دعوامون نکردن کسی که تا آخرین  لحظه به یادهممون بودن. خانم رضایی که با صبر و حوصله ی زیاد گوش به حرفامون میدادن و باهامون  همدردی میکردن چه در مسائل درسی چه در مسائل دیگر. خانم کاغذی با خنده هایی دل نشین و که داستان هایی که تعریف میکردن بالاخره به  ما یاد دادن که معارف درس دینی تنها نیست بلکه درس دین و زندگیه. خانم شریعتی که باید(آفرین)گفت به اطلاعات بالاشون در ادبیات مستفعلن های  کلاسشون و زنگ های آخر چهارشنبه که گاهی با خواب ما مصادف می شد. خانم معبودی که با قربون صدقه رفتنا و تعریف کردناشون ازمون قند توی دل هممون آب میشد. سخنان دل نشین و زندگی بخش خانم گلپایگانی که همیشه مرهم دل ما بود کسی که نه تنها معلم فلسفه و عربی بلکه معلم زندگی ما بودن.  خانم عظیمی با سکوت و آرامش همیشگی کلاساشون. ماراتون های شیرین کلاس های خانم معنوی. خانم داوودی که با جان ودل درس های شیرین هندسه وگسسته رو به ما آموزش  دادند.

آقای محمدی نژاد با شور و نشاطی بی نظیر در آموزش متفاوت درس ریاضی. آقای کاتوزی که با جوون گفتناشون انرژی خالص بهمون تزریق میکردن که  فراموش نمیکنیم حساسیت های زیادشون روی آوردن جزوه ها.

 آقای حدیدی که با شوخیاشون سه شنبه ها و پنجشنبه های شادی برامون میساختن و  برای موفقیت ما توی کنکور از هیچ کمکی دریغ نمیکردن.

تشکری باید بکنیم از خانم ناصری، حسینی، جیریایی و خانم باباخانی بابت تمام  زحماتی که برای ما کشیدن .

خانم ولی زاده و آقای ایمان زاده با کمک های خوب مشاوره ای شون. خانم باباخانی بابت تمام خستگی هایی که به خاطر ما تحمل کردن. خانم یاوری که سعی میکردن آرامش توی طبقه ی ما برقرار باشه تا ما خوب درس  بخونیم.

مسئولان پرورشی خانم حسینی، خسروی، شریفی و ....که تو صبحگاه ها و  برنامه های دیگه خیلی زحمت کشیدن.

معلم های پایمون که با شکیبایی های بسیار شیطنت های مارو تحمل کردن و  باهامون کنار اومدن.

معاون های محترممون خانم بهرامی و ادیبی که حواسشون به همه چی بود و خانم اسلامی که بسیار دلتنگشونیم .

خانم مام بیگی که برای اینکه ما به اینجا برسیم خیلی تلاش کردن. مشاور های پایه که برنامه ریزی رو بهمون یاد دادن.

خانم جعفری که برای رفاه ما سعی بسیار کردن.

خانم نظری که برای بهتر برگزار شدن جشن ما خیلی کمکمان کردن و کم کاری های ما رو تحمل کردند.

یه تشکر از همه ی کسایی که اسمشون برده نشد ودر پشت صحنه خیلی تلاش کردن.

 ویه تشکر ویژه از خانم حبیبی مدیریت مدرسه که این محیط رو برامون فراهم کردن تا ما بهترین دوستامون رو پیدا کنیم